شعر عاشقانه

هنگام می و فصل گل و گشت چمن شد

دربار بهاری تهی از زاغ و زغن شد

از ابر کرم خطه ری رشگ ختن شد

دلتنگ چو من مرغ قفس بهر وطن شد

چه کج رفتاری ای چرخ! چه بدکرداری ای چرخ !

سر کین داری ای چرخ!

نه دین داری نه آیین

نه آئین داری ای چرخ ...

از خون جوانان وطن لاله دمیده

از ماتم سرو قدشان سرو خمیده

در سایه گل، بلبل ازین غصه خزیده

گل نیز چو من در غمشان جامه دریده

چه کج رفتاری ای چرخ! چه بدکرداری ای چرخ !

سر کین داری ای چرخ!

نه دین داری نه آیین

نه آئین داری ای چرخ ...

خوابند وکیلان و خرابند وزیران

بردند به سرقت همه سیم و زر ایران

ما را نگذارند به یک خانه ویران

یارب بستان داد فقیران ز امیران

چه کج رفتاری ای چرخ! چه بدکرداری ای چرخ !

سر کین داری ای چرخ!

نه دین داری نه آیین

نه آئین داری ای چرخ ...

از اشک همه روی زمین زیر و زبر کن

مشتی‌گرت از خاک وطن هست، به سر کن

غیرت کن و اندیشه ایام بتر کن

اندر جلو تیر عدو سینه سپر کن

چه کج رفتاری ای چرخ! چه بدکرداری ای چرخ !

سر کین داری ای چرخ!

نه دین داری نه آیین

نه آئین داری ای چرخ ...

از دست عدو ناله من از سر درد است

اندیشه هر آن کس کند از مرگ، نه مرد است

جانبازی عشاق نه چون بازی نرد است

مردی اگرت هست کنون ، وقت نبرد است 

چه کج رفتاری ای چرخ! چه بدکرداری ای چرخ !

سر کین داری ای چرخ!

نه دین داری نه آیین

نه آئین داری ای چرخ ...

عارف ز ازل تکیه بر ایام ندادست

جز جام به کس، دست چو خیام ندادست

دل جز به سر زلف دلارام ندادست

صد زندگی ننگ به یک نام ندادست

چه کج رفتاری ای چرخ! چه بدکرداری ای چرخ !

سر کین داری ای چرخ!

نه دین داری نه آیین

نه آئین داری ای چرخ ...

عارف قزوینی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: